سال 2005 بازیساز بزرگ سودا 51 (Suda 51) با شینجی میکامی (Shinji Mikami) خالق Resident Evil رابطه خوبی پیدا كرد و آن ها از همان سال قصد داشتند یك بازی ترسناك با كمك هم بسازند. نتیجه كار، عنوانی عجیب، ولی قابل پیش بینی است. Shadows of the Damned بازی نامتعارفی است كه دیوانگی و غیر منطقی بودن خود را از ذهن سودا 51 خالق آثاری چون Killer7 و No More Heroes و بخش دلهره آور و ترسناك، در كنار اكشن آشنای خود را از میکامی قرض کرده است. آکیرا یامائوکا (Akira Yamaoka) آهنگساز و صداگذار معروف سری Silent Hill پس از تكمیل كردن كار خود در Silent Hill: Shattered Memories اعلام كرد كه از No More Heroes خیلی خوشش آمده و دوست دارد به Grasshopper Manufacture بپیوندد. گردهمایی این نام های بزرگ، بازی Shadows of the Damned است كه در جهنمی عجیب اتفاق می افتد.

داستان

داستان بازی در رابطه با مردی مکزیکی به نام گارسیا هاتسپور (Garcia Hotspur) است كه عشقش پائولا (Paula) توسط شیاطین دزدیده می شود و او هم برای بازگرداندن پائولا قسم می خورد تا تك تك شیاطین را بكشد و همسر خود را بازگرداند. اما سفر طولانی گارسیا همانند سفر دانته (Dante) در كمدی الهی، در جهنم اتفاق می افتد و او باید به برج اصلی شیطان در پایان سفر خود برسد تا پائولا را نجات دهد. در این سفر پر مخاطره، یك شیطان كوچك كه در حقیقت یك جمجمه است و جانسون (Johnson) نام دارد، گارسیا را یاری می كند. شاید جانسون اشاره ای به ورجیل (Vergil) در كمدی الهی باشد، ولی به طور كلی جانسون توانایی تبدیل شدن به اسلحه را دارد. به طور معمول، او یك مشعل است و هر موقع كه شما بخواهید به اسلحه تبدیل می شود.

داستان بازی ماهیت یك سفر را دارد كه ایستگاه های زیادی در راه آن وجود دارند. به طور کلی، ستون اصلی این سفر، پیدا كردن پائولا است و بس. Shadows of the Damned در تمام بخش های خود یك بازی عجیب است. شیاطین جالبی در بازی وجود دارند كه عاشق توت فرنگی هستند و برای خود كتاب داستان دارند، موسیقی گوش می دهند و یا با دلالی پول به جیب می زنند. این بازی تركیبی از طنز سیاه، ولی فوق العاده بامزه با خشونت و وحشت بی مرز است. در حالیكه به حوادث و یا حرف های بامزه جانسون می خندید، از جو ترسناك بازی دچار دلهره می شوید. بازی پر از نمادهای مذهبی و سمبولیك است كه از نمونه های واقعی و یا تعاریف افرادی مثل یوحنا و یا دانته از جهنم شكل گرفته است. انسان هایی با سر بز، مكان هایی كه بازی در آن اتفاق می افتد و تمام Boss Fightهای بازی از روی روایات و نمادهای واقعی ساخته شده كه باعث می شود Shadows of the Damned عنوانی غنی از نظر نمادپردازی باشد.

گرافیك

گرافیك بازی در طراحی هنری شاهكار است. محیط های مه گرفته با رنگ بندی عجیب به خوبی فضایی قدیمی و غیر زمینی را به نمایش می گذارد كه همانند دنیا اطراف ما است، ولی ساختار عجیب آن، به خوبی جهنم را به تصویر می كشد. فیلترینگ های بسیار جالبی در بازی استفاده شده و سایه پردازی بسیار هنرمندانه ای را مشاهده می كنیم. ولی بافت های بی كیفیت و بعضی طراحی های بد (به خصوص شخصیت ها) به جلوه گرافیكی بازی ضربه زده است. مشكل رایج Unreal Engine 3 یعنی Texture Loading در بازی دیده می شود و Lip-Synch بسیار ضعیفی هم روی شخصیت ها قرار گرفته است. برخی از انیمیشن ها مثل طرز راه رفتن و یا دویدن گارسیا بسیار مضحک و به دور از شیوه های حرکتی انسان ها هستند. Shadows of the Damned از نظر تكنیكی حرفی برای گفتن ندارد، ولی از نظر هنری بازی بسیار خیره كننده ای است. این كه ذهن سازندگان چطور چنین فضای عجیبی را طراحی كرده، واقعا جای تحسین دارد.

موسیقی/صداگذاری

یامائوکا یكی از مهم ترین مهره ها در موفقیت سری Silent Hill است. او نه تنها موسیقی بازی های خود را می سازد، بلكه صداگذاری محیط را هم انجام می دهد و این تركیب به خوبی با هم كنار می آید. موسیقی بازی بسیار خوب كار شده است. استفاده از سازهای عجیب و قطعه های عجیب تر، موسیقی بازی را همانند ساختار كلی آن نامتعارف كرده است. گاهی با آهنگ های سنتی اسپانیایی و مکزیکی و یا گاهی با قطعات قدیمی فیلم های صامت روبرو می شویم. گاه صداهای عجیب و گوش خراش و گاه قطعات آرام موسیقی را تشکیل می دهند.

متأسفانه صداگذاری محیط بسیار بد كار شده است. Shadows of the Damned همانند عناوین یك دهه پیش از محیطی صامت تشكیل شده است. مثلاً وقتی شما در یك منطقه باز و بزرگ هستید، هیچ صدایی جز صدای پا و یا شلیك گلوله شنیده نمی شود. این در حالیست كه در بازی مثل Alan Wake صداگذاری محیط سهم بزرگی در القای اتمسفر آن دارد. در عوض صداگذاری شخصیت ها عالی است. گارسیا خیلی بد دهن و بامزه صحبت می كند و جانسون هم بر خلاف چهره وحشتناك خود، صدایی نازك و قلبی نازك تر دارد كه رابطه این دو شخصیت را خیلی جالب می كند.

گیم پلی

در حالیكه Shadows of the Damned گیم پلی نه چندان جدیدی دارد، ولی ماهیت و قالب آن را تا به حال در بازی دیگری ندیده ایم. روند بازی بسیار شبیه به Resident Evil 4 است (عجیب است که چرا میكامی علاقه زیادی به فضاهای حومه ای اسپانیایی دارد). دوربین باز روی شانه شخصیت اصلی قرار دارد و شما سه اسلحه در اختیار دارید كه در حقیقت جانسون هستند! در طول بازی با بدست آوردن الماس های آبی، می توانید قابلیت های جدید به اسلحه خود اضافه كنید و یا با یافتن الماس های قرمز، آن ها را Upgrade كنید. طراحی سلاح ها خوب است، ولی دوربین بازی خوب كار نشده و شما به خوبی نمی توانید در مواقع تیراندازی دید خوبی داشته باشید. هر چند وقت یكبار، با یك Boss Fight روبرو می شوید كه خیلی جذاب و خوب كار شده اند.

بازی در خیلی از مواقع به سبك بازی های سودا 51 تغییر می كند و به طور كلی گیم پلی بازی عوض می شود. مثلاً در یكی از مراحل، بازی دو بعدی می شود و گرافیك بازی به یك نقاشی روی كاغذ تغییر می كند. مینی گیم های زیادی در بازی وجود دارند كه در حقیقت مراحل اصلی بازی هستند. تاریكی، دشمن اصلی گارسیا است و معماهای جالبی با استفاده از تاریكی در بازی طراحی شده و بعضی از دشمنان همانند Alan Wake از تاریكی تشكیل شده اند كه باید با شلیك نور به آن ها این لایه را برداشته و سپس کارشان را یکسره کنید. طراحی دشمنان فوق العاده است. شیاطین و هیولاهای ترسناك و عجیب و غریبی در بازی وجود دارند كه تعداد بسیار متنوعی دارند. مشكلاتی در كنترل شخصیت اصلی وجود دارد و عجیب است که چرا سازندگان به آن ها توجهی نداشته اند. به طور كلی Shadows of the Damned گیم پلی جدیدی ندارد، ولی فضایی كاملاً نو خلق می كند.

نتیجه گیری

Shadows of the Damned بازی كاملی نیست، ولی آنقدر عجیب و تازه است كه ارزش بازی كردن را داشته باشد، چون مسلماً به هیچ وجه تجربه ای شبیه به آن را در بازی دیگری نخواهید دید.